Archeologie
In augustus 1962 zijn bij werkzaamheden in het nieuwe stadspark een aantal oudheden aangetroffen. De vindplaats was gelegen aan de rand van de op dat moment in aanleg zijnde ijsbaan en de vondst bestond uit aardewerk en resten van dakpannen en grote bakstenen, zogenaamde kloostermoppen. Onder het aardewerk bevond zich een aantal scherven van het uit Rijnland geïmporteerde keramiek. Dit zeer hardgebakken (en daardoor waterdichte) aardewerk, voornamelijk bestaande uit kruiken en drinkbekers, staat bekend als Sieburg en had in de middeleeuwen een grote populariteit in Nederland. Het merendeel van de scherven was echter afkomstig van het gewoonlijk als kogelpot betitelde aardewerk, herkenbaar aan zijn blauwgrijze tot bruine kleur.
De kogelpot - de naam heeft niets met munitie te maken, maar verwijst naar de
vorm: kogelrond zonder oren, hengsel of handvat - doet zijn intrede omstreeks
de 8e Eeuw. Het blijkt een succesnummer te zijn. Dit type pot blijft in min of
meer ongewijzigde vorm in gebruik tot in de 15e Eeuw. In deze potten werd
voedsel gekookt, wat nog goed te zien is aan de dikke laag roet die vaak nog
aan de buitenkant aanwezig is. De kogelpot heeft geen pootjes want gekookt werd
in een open vuur op de grond van de woning en de pot stond dus direct in de
hete as en houtskool. Versieringen komen maar zéér sporadisch voor. Er zijn
inmiddels voldoende aanwijzingen dat de kogelpot in het westen van het land
omstreeks 1350 van het toneel verdwijnt. Het roodbakkende aardewerk doet zijn intree
en de daarvan gemaakte kookpotten zijn vanaf die tijd voorzien van pootjes en
oren.
De indruk begint
te ontstaan dat Winschoten bij de productie van dit aardewerk in de provincie
Groningen een centrumfunctie heeft gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten